Η μελέτη αφορά στην συντήρηση, στερέωση και αποκατάσταση του κτιρίου του Βουτυροκομείου, που βρίσκεται εντός του κτήματος Τατοϊου στην Πάρνηθα. Η μελέτη ανατέθηκε από τον Σύλλογο Φίλων Κτήματος Τατοΐου και δωρήθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού για την εκτέλεση του έργου. Το κτήμα βρίσκεται σε ένα από τα ωραιότερα δάση της Αττικής στις ανατολικές υπώρειες της Πάρνηθας και αποτελεί έναν μοναδικό για την Ελλάδα χώρο, ιδιαίτερης ιστορικής αξίας, στον οποίο περιλαμβάνονται εξαιρετικού ενδιαφέροντος κατασκευές, που χρονολογούνται από τα τέλη του 19ου έως τα μέσα του 20ου αιώνα. Το κτισμένο περιβάλλον συμπληρώνουν υπαίθριες διαμορφώσεις και κήποι. Το σύνολο χωρίζεται σε υποενότητες με  διαφορετική λειτουργία και χαρακτήρα, χωροθετημένες σε διάφορες θέσεις του κτήματος, μέσα σε τοπία εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς. Το κτήμα συνδέθηκε όσο κανένας άλλος με τη δυναστεία του Γεωργίου Α΄, ενώ υπήρξε γνωστός και για τις καλλιέργειές του, τα κοπάδια του και την παραγωγή προϊόντων, που συχνά διοχέτευε στην αγορά.  Το 1898 η έκταση του κτήματος έφτασε τα 47.427 στρ. κρό μουσείο με τα ευρή-ματα των μικροανασκαφών στην περιοχή. Η μεγάλη πυρκαγιά του 1916 σηματοδοτεί το τέλος της χρυσής εποχής. Γύρω στο 1937-39 θα πραγματοποιηθούν έντονες επεμβάσεις και στην έπαυλη. Αρχιτέκτονες την περίοδο είναι ο Αναστ. Μεταξάς, ο Εμμ. Λαζαρίδης και ο Κων/νος Σακελλάριος. Τον Μάρτιο του 2003 το Τατόι περιήλθε στην κυριότητα του κράτους και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους κηρύχθηκε διατηρητέο από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Η περιοχή στην οποία βρίσκεται το κτίριο του βουτυροκομείου είναι στο κέντρο του κτήματος. Αποτελείται από δύο κύριους ορθογώνιους, λιθόκτιστους όγκους, τον έναν δίπλα στον άλλο, που καλύπτονται με ξύλινες δίρριχτες στέγες. Ο βόρειος επιμήκης όγκος στέγαζε το εργαστήριο παρασκευής βουτύρου και διαθέτει ημιυπόγεια αίθουσα και σοφίτα, ενώ ο διπλανός όγκος την κατοικία της βουτυροκόμου αποτελούμενη από ισόγειο δωμάτιο και σοφίτα. Το εργαστήριο κατασκευάστηκε το διάστημα 1894-95 πιθανόν από τον Αναστάσιο Μεταξά που ήταν ο επίσημος ανακτορικός αρχιτέκτονας μετά το 1890, ενώ η κατοικία της βουτυροκόμου γύρω στο 1898. Διαθέτει μια μεγάλη ημιυπόγεια αίθουσα, όπου λειτουργούσε το εργαστήριο και μια σοφίτα με ανεξάρτητη είσοδο από την πίσω δυτική όψη του κτιρίου. Το «ΒΟΥΤΥΡΟΝ ΔΕΚΕΛΙΚΟΝ», όπως ονομαζόταν το βούτυρο του Τατοΐου, διοχετευόταν στην αγορά από τα τέλη του 19ου αιώνα μέσω του πρατηρίου του κτήματος που βρισκόταν στην οδό Σταδίου. Το βούτυρο παραγόταν καθημερινά από το γάλα των αγελάδων με χειρονακτικό τρόπο, δηλαδή με χτύπημα του γάλακτος με ένα μακρύ ξύλο σαν έμβολο, μέσα σε στενόμακρο βαρέλι ή κάδο. Ο τρόπος παρασκευής δεν απαιτούσε ιδιαίτερες εγκαταστάσεις, ενώ δεν είναι γνωστό αν στο βουτυροκομείο παρασκευαζόταν και τυρί από το υγρό που απέμενε μετά τον αποχωρισμό του βουτύρου από το γάλα ή το ανθόγαλα (δηλαδή το βουτυρόγαλα). Λειτούργησε μέχρι το 1953-54 οπότε και κτίστηκε το γαλακτοκομείο, που διέθετε σύγχρονες εγκαταστάσεις και μηχανήματα.

Το κτίριο του βουτυροκομείου προτείνεται να επαναλειτουργήσει σαν εργαστήριο παραγωγής βουτύρου ή και τυριού, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που λειτουργούσε στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας δηλαδή τις παραδοσιακές μεθόδους παραγωγής, χωρίς τη χρήση μηχανών. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται η αναβίωση παραδοσιακών τεχνικών και παράλληλα γίνεται δυνατή από τον επισκέπτη η κατανόηση του τρόπου λειτουργίας του εργαστηρίου. Η αποκατάσταση του κτιρίου θα γίνει με σεβασμό προς τις νεότερες επεμβάσεις και μετασκευές, που αποτελούν μέρος της ιστορικής εξέλιξής του, στο βαθμό βέβαια που δεν αλλοιώνουν τη γενικότερη εικόνα του. Επεμβάσεις που αποσκοπούν στην επαναφορά του μνημείου στην αρχική του μορφή θα πραγματοποιηθούν, εφόσον υπάρχει βεβαιότητα ως προς αυτήν.